Krótkie recki #2 – Gravity

Po latach chudych przychodzą grube – i choć rok 2013 rokiem grubym bym nie nazwał, to już dwa, albo nawet trzy filmy (mniej, lub bardziej) Sf nie tylko mnie zadowoliły, ale wprawiły w stan autentycznego spełnienia. Jednym z nich jest Gravity. 

Nie myślałem, że po Europa Report znajdzie się film, który zadowoli moje Sf Gusta w podobny sposób. W podobny, choć nie dokładnie, bo gdybym miał wybierać, to ER ciągle będzie na pierwszym miejscu. Niemniej Gravity to ciągle bardzo, bardzo dobry obraz, widowisko nawet. Pierwszy film, na który poszedłem z autentycznym przekonaniem, że musi on być w 3D. I oglądało się go bardzo dobrze.

Peany? Zasłużone. Jest kosmos, jest ISS, są czasy w zasadzie obecne, są piękne widoki i wspaniała muzyka. Ponadto obsadę aktorską można policzyć na palcach jednej dłoni, a ważne są w zasadzie dwa nazwiska – Bullock i Clooney. Ten ostatni chyba coś ma do Polski, bo często bierze udział w powiązanych z nami produkcjach Sf – pamiętamy Solaris. Co w Gravity jest polskie? Wódka, oczywiście – i do kiedy Clooney nie powiedział „Na zdrowie”, myślałem, że Kowalski (jego postać) jest pomylonym z polakiem ruskiem.

Radują oczy smaczki, jakie twórcy umieścili w filmie – jak choćby latający w próżni Marvin z „Looney Tunes”, czy pierwsze sekundy filmu, kiedy miałem wrażenie, że z górnego rogu ekranu zaraz nadleci Niszczyciel Imperium. Radują oczy widoki, piękna Ziemia, rozświetlone miasta, zorza polarna, wschód słońca na orbicie, ramię Drogi Mlecznej. Raduje uszy soundtrack – nieskomplikowany, a dynamiczny, tak jaki i fabuła.

Raduje duszę brak amerykańskiego patosu – owszem, Sandra Bullock jęczy, męczy i wzdycha, jest też kobietą po przejściach i dramatach – ale kto z nas nie jest? Raz – tylko raz – miałem „ale”, które na szczęście okazało się przedwczesne. Kiedy? Kto obejrzy, będzie wiedział.

Bo do „Gravity” ale innych nie mam. To bardzo dobry, kolejny bardzo dobry film Sf w tym roku.

Brawo.

Comments

comments

Powered by Facebook Comments